Ik eet dit niet, ik eet dat niet ..

Bah , ik lust dat echt niet

Wat vangen we ermee aan?

Wordt het "eten wat de pot schaft?"

Het is een regenachtige dag en de familie speelt 'Pictionary'. Het doel van Pictionary is het tekenen van een woord dat alleen bij jou bekend is. Door jouw woord zo duidelijk mogelijk te tekenen, kunnen andere spelers, het woord proberen te raden. Je mag elke methode gebruiken om je tekening zo makkelijk mogelijk te maken, als het maar binnen het tekengebied valt

Mama krijgt het kaartje 'maaltijd' voorgeschoteld. Wat tekent ze?

Ze doet haar uiterste best.
Op haar blad staat de tekening : mensen rond een tafel met in het midden een grote kookpot waaruit iedereen zich bedient.
Is dit Marokkaanse couscous misschien?

De kinderen lachen ermee! Allemaal samen rond de tafel en eten scheppen uit één pot!

"Maar mama, de manier waarop jij 'maaltijd’ tekent is toch verleden tijd!
Hoe dikwijls gebeurt het dat wij hier allemaal samen, hetzelfde eten – laat staan uit één pot!”

Mama voelt aan dat ze een delicaat onderwerp aangesneden heeft.
Ze speelt nog wat verder 'Pictionary’ .. maar mijmert over ‘vroeger’
Toen ze samen met haar ouders, broer en zussen gezellig aan tafel zaten.

Die avond is mama in gedachten verzonken : hoe was het vroeger? Hoe is het nu? Wat het toen beter? Is het nu beter?

Er is zoveel veranderd. Ze tafelen nog wel samen, maar ieder met zijn ‘eigen potje’.

- “voor mij enkel groenten ..”
- “voor mij ook, maar zonder paprika!”
- “doe er maar vlees bij”
- “voor mij fishsticks”
- “zeg en heb je voor mij tartaarsaus in plaats van mayonaise?”
- “zeg, hebben we nu echt niets anders in de frigo?”

De individualisering van de borden hangt ook samen met een hele reeks objectieve redenen zoals bv allergieën die vaker toeslaan.

Daarbij komt dat de -"oude trouwe aardappel" – al zoveel jarenlang een hoeksteen van onze voeding – nu nog op de 4de plaats staat.
Dit maakt het samenstellen van het menu voor de ganse familie er niet gemakkelijker op.

En .. er is in elke familie ook wel minstens iemand op dieet.
Die eist dan een slaatje, zonder saus – vermijd boerenworst en kookt uiteindelijk zijn ‘eigen potje’.

Dan is er uiteraard onze zoektocht naar ethiek en/of spiritualiteit. We staan alsmaar meer open voor invloeden van buitenaf.

Er wordt veel meer gereisd en de exotische voedingsmiddelen en gerechten swingen de pan uit. Hou je van Italiê, dan komt er steevast pasta op tafel Kom je van het Oosten, dan worden noedels of rijst geserveerd!

Er is ook vast wel iemand bij die geen dierlijke producten eet. Een ander wil alleen biologische gekweekte producten en dan zeker niet iets dat afkomstig is van meer dan 30 km verderop of dat geoogst werd door onbetaalde werkkrachten.

Dan zijn er ook nog de culturele en andere voedings-veto’s van mensen met een andere origine die nu deel uitmaken van onze familie- en vriendenkring.

Gelukkig is er in elke familie wel iemand die ‘alles’ eet! Tot hij/zij de benen onder tafels steekt en zich ineens toch enkele uitzonderingen herinnert … die je net op tafel wou zetten.

Eerlijkheidshalve moeten we toegeven dat de kinderen uit de jaren ’60 deze beweging op gang hebben gebracht. Ze zijn grootgebracht door ouders die na de ontberingen van de oorlog gedwongen werden om zonder zeuren hun bord leeg te eten. Daar hebben ze zo slechte herinneringen aan overgehouden dat ze begrip kunnen opbrengen voor al wat toen nog de stempel ‘afwijkend gedrag’ meekreeg.
De trend werd gezet …

Maar je zal je waarschijnlijk afvragen waarom ik hier een ‘studie of verhaal’ van maak?

WEL : "die" kinderen zorgen ervoor
- dat we ons volledig normaal voelen
- dat het uiteindelijk toch gezellig is
- dat geen twee mensen hetzelfde eten
- dat we totaal andere voedingsmiddelen leerden kennen
- dat we andere keukens leerden kennen
- dat we ‘mogen’ kiezen tussen vegetariër zijn of niet
- dat we een persoonlijk touch aan onze maaltijd kunnen geven

Kortom dat we creatief kunnen koken en gezellig tafelen!

Volgend deel : Overbezorgde ouders - Coole kinderen