Dé GROTE dag voor bompa!

11 mei 2005 was voor bompa een dag om nooit te vergeten.

Om te kunnen volgen, lees eerst vorige delen :  DEEL 1 - DEEL 2

Het is zondag.

Vandaag wordt voor bompa DE grote dag.

Na het ontbijt staat hij al snel paraat om te vertrekken.
Van Vic-sur-Cere naar Lacapelle-Marival is ongeveer 80 km.

Bompa glundert maar is toch een beetje ‘bang afwachtend’.

Zal hij nog plaatsen terugvinden?
Nog enkele kilometers … we rijden de weg naar het dorp binnen en bompa veert recht.

Hij herkent de straat en weet ons zelfs 'een beetje' te leiden, richting centrum.

Bompa stapt uit en kijkt rond .. welke richting gaan we uit? Het is toch moeilijk hoor.

Het is ook zo lang geleden en er is veel veranderd!

Lacapelle-Marival is goed bewaard gebleven. We kuieren door de oude straatjes.
Bompa kijkt rond en rond, zoekt gebouwen die hij misschien nog kent. Hij herkent de kerk en een kasteel.

Maar hij wil zó graag eens weten of die school er nog is - we vinden die niet!

De klokken beginnen te luiden, de zondagsmis is gedaan!
De mensen komen buiten en zoals in kleine dorpjes in Frankrijk de gewoonte is, blijven pastoor en bewoners een praatje slaan, op het plein.

Ik heb een idee! Dat is het!

Ik zie een oud ventje (ongeveer de leeftijd van bompa). In mijn beste Frans vertel ik hem over ons bezoek aan Lacapelle-Marival, over bompa en de reden waarom we hier zijn.
Le petit monsieur luistert aandachtig en hij is heel vriendelijk.
Als hij hoort van de school waar we naar zoeken, zegt hij: “Kijk, daar ... achter jullie!

Dàt was de vroegere school. En daar waren kamers waar oorlogsvluchtelingen in woonden.”

Bompa draait zich om en ziet de school.

Ik wou dat ik hier een foto kon plaatsen met zijn blik: blij .. gelukkig .. toch wat triest .. traantjes ..

DAT WAS HET
Die school … dat gebouw … daar hadden ze verbleven, daar had hij school gelopen met de andere kinderen uit België.

Wij bestonden niet meer .. bompa was in een euforie. De Franse 80-er die ons hielp was plots dé fan van bompa nu. Ze praten honderduit over de oorlog, over HUN tijd.
In een cafeetje dichtbij worden tussen pot en pint heel veel herinneringen opgehaald.

De twee ‘veteranen’ hebben het naar hun zin.
En mijn man en ik genieten ervan om hen bezig te zien en horen.

We moeten per sé een foto nemen, waar bompa staat bij ‘zijn’ school en voorlopige thuis.
En hij vertelt en struikelt bijna over zijn woorden:
“Kijk, Chris, dààr .. dat venster .. dat was een klein keukentje en daar kookten onze moeders. En kijk .. dat venster, daar sliepen wij. En kijk .. daar was … en daar was …”

Bompa draait zich om en ...
"maar ziet nu eens! Daar is de poort nog van de wijnhandelaar! Zie je, die oude vervallen poort, die is er nog!”

We wandelen verder, bompa in gedachten verzonken, langzaam genietend en met de handen op de rug. Hij herkent de openbare wasplaats van vroeger. Ook hier haalt hij zijn verhaalboekje weer boven.

Die dag in Lacapelle-Marival kan niet meer stuk. Het is een klein, maar gezellig dorpje.

Maar de winkel van de uurwerkmaker is er blijkbaar niet meer.
“Wat jammer, zegt bompa. Misschien had ik mijn uurwerk nog terug kunnen vragen!”
Wij : “Maar bompa toch, die uurwerkmaker zal al lang niet meer leven hoor!”
Maar hij redeneert dat misschien één van zijn kinderen de zaak verder zette!
Wat hebben wij gelachen!

“En dit riviertje de Lot”, daar hebben wij als kinderen in gespeeld”, zegt bompa

Het wordt tijd om Lacapelle-Marival te verlaten, maar we komen deze week zeker nog eens terug.

Bompa is stiller dan anders in de auto, hij mijmert.
Die avond is hij moe, maar zo gelukkig. Hij geniet van een douche en een lekker avondmaal, met zijn zó geliefde glaasje wijn.

Hij blijft die avond op zijn kamer nog wat TV kijken en vol mooie herinneringen verdwijnt hij in dromenland. Wij maken een avondwandeling en praten nog wat na over dat grote geluk dat we onze pa mochten geven.

Morgen gaan we een totaal andere richting uit …

Volgend deel : Met bompa in de Auvergne