Het mooiste geschenk dat hij ooit kreeg

 

11 mei 2005 was een dag om nooit te vergeten.

Voor "bompa" werd het één van de mooiste dagen van zijn leven.

 

Wat er vooraf ging aan die bewuste 11 mei 2005 ...

We zitten samen op een feest en bompa is aan het woord. We hoorden het al zo dikwijls.

We kennen dit verhaal al helemaal van buiten, maar we laten hem praten.

Wij kijken naar elkaar, knipogen even...

 

en bompa vertelt .............

"Waar is de tijd? ... de oorlog! ... toen we moesten vluchten.
Samen met mijn ouders, mijn zus en een paar gezinnen uit de buurt reden we met camions naar Frankrijk.

Het moest snel gaan.
Die vrachtwagens waren van de garage waar mijn vader werkte. De vrachtwagens en materialen zouden aangeslagen worden door de Duitsers – dus ze moesten weg uit België.
Ik was toen 15 jaar en voor mijn zus en ik was het een nieuw avontuur dat ons wachtte!
We reden en reden ... door België, door Frankrijk en zeker ver genoeg. Ergens waar we zouden veilig zijn."

 

En bompa vertelt verder .....

"Ik zie het nog zó voor me!
'Lacapelle-Marival', in Frankrijk, daar hebben we gewoond. Daar gingen mijn zus, nog andere kinderen die mee gevlucht waren en ik naar school. Daar werkte mijn vader om een beetje aan de kost te komen.

Ik kan me alles nog zo goed herinneren : de geitenboer die met zijn melk en kaas op de markt stond - de wijnhandelaar in een oude poort, rechtover de school waar wij gingen. De horlogemaker, ja, die was op het marktplein. En weet je, ik heb mijn uurwerk daar binnengebracht voor herstelling maar nooit kunnen terughalen!

We moesten ook dààr weer weg! De camions waar er niet meer veilig. We waren opnieuw op vlucht en belanden iets verder in Martel. In totaal hebben wij ongeveer 1 jaar in Frankrijk verbleven.

Eindelijk konden we terug naar België komen. Ik wou mijn uurwerk terug, maar dat lukte niet. Toen zaagden of klaagden wij niet. Onze ouders waren blij dat we gezond en wel terug naar huis konden!

 

God, ik heb al dikwijls gedacht:

Dààr zou ik ooit nog eens willen komen – eens zien waar wij geleefd hebben. Ik vraag me af of ik het nog zou herkennen? Die wijnhandelaar, die horlogewinkel? Misschien ligt mijn uurwerk daar nog?
Maar ja, zo ver zal ik nooit meer geraken. Daar ben ik al wat te oud voor geworden!”

Tot daar het "voor de zoveelste keer" vertelde verhaal van bompa!

Wij kennen het al helemaal van buiten. Maar deze keer brengt het me op een idee.
Bompa wordt 80 jaar! En welk geschenk kunnen we hem geven.
We wisten het. We hebben het gepaste geschenk voor Bompa’s 80ste verjaardag!

Je kent het gezegde "Rome zien en dan sterven"
Bij Bompa was het "Lacapelle-Marival zien eer ik sterf"

 

Die avond beginnen we met 'stiekem' plannen smeden. Hoe gaan we te werk om Bompa’s GROOTSTE wens te vervullen?
De kaart van Frankrijk wordt erbij gehaald. We zoeken op waar Lacapelle-Marival ligt.

We bestuderen de streek (Dordogne – Auvergne - Cantal) om er een mooie reis van te maken.
Zal het lukken om een 5-tal dagen met bompa door de streek te reizen?

Ach, hij is nog in héél goede gezondheid en hij zit graag in de auto.

Sttt … vlug alles wegstoppen, bompa komt binnen.

Van toen af gaat alles snel. We informeren in reisgidsen van Frankrijk.

Lacapelle-Marival ligt in de Dordogne – dicht bij Figeac.

Het wordt een reis met de auto - een tripje op bompa’s tempo.Er wordt een hotel geboekt voor 5 dagen.
Al die oorlogsverhalen, al die herinneringen …wij zullen ervoor zorgen dat hij nog eens in die streek kan zijn.

En onze grote hoop is, dat hij nog plaatsen zal herkennen!

En dan komt het moment van 'het meedelen!'
We proberen het voorzichtig aan boord te leggen - ervoor zorgen dat hij niet te veel schrikt of overstuur geraakt!

 

Een drietal weken vóór zijn verjaardag was het zover!

Ik : "bompa, jouw verjaardag is maar pas binnen 3 weken maar wij willen je iets heel speciaals bezorgen!"
Hij : "maar meiske toch! Wat kan jij een oud mens als ik nog cadeau geven? Ik heb alles wat ik nodig heb!"
Ik : "mmm bompa, toch zal je blij zijn met hetgeen je krijgt"
Hij : "nu maak je mij wel héél nieuwsgierig. Een paar flessen wijn? Ja, dat drink ik graag hé maar jij toch ook hé. Jij kan dan mee genieten!"
Ik : "inderdaad, bompa, iets waar ik mee kan van genieten. Maar het is GEEN wijn!"
Hij : "Potdomme toch, wat kan dat wel zijn?”

Eventjes stilte …

Ik :"Bompa, je vertelde al zo dikwijls over Lacapelle-Marival"
Hij : "tja, maar wat heeft dat er mee te maken?"
Ik : "en je zei ook al zó dikwijls dat je nog eens naar ginder wou gaan"

Bompa lacht en zegt
Hij : "ja, maar niet meer te voet of met camions als in de oorlog!"
Ik : "met de auto misschien?"

Het is héél stil …

Bompa kijkt ons aan en zegt: “dat meen je toch niet? Nee, dat kan toch niet?”
Wij:"jawel, voor jouw 80ste verjaardag gaan wij met jou naar Frankrijk!"

Bompa kijkt verwonderd, begrijpt het niet en stelt zich veel vragen

"maar dat is toch veel te ver?"
"en wij moeten daar overnachten, want heen-en-terug gaat niet hoor"
"maar dat zal veel te veel geld kosten?"
"en dat menen jullie toch niet"
“maar hoe zal dat allemaal in zijn werk gaan?"

We stellen hem gerust en vertellen:

- dat de reisroute al uitgestippeld is
- dat er een hotel geboekt is
- dat we alles op ZIJN tempo zullen doen
- dat we SAMEN op zoek zullen gaan , naar zijn plekjes waarvan hij zoveel sprak

En bompa … hij weent!

Hij staat op en neemt ons zo hartstochtelijk vast.
En wij, ja, we wenen mee - tranen van geluk!

Bompa maakt zijn valies al dagen vooraf klaar.
Hij heeft problemen met : wat en hoeveel moet ik meenemen?
Ik help hem met het plooien van zijn hemden.
Hij wil ook iets moois om ’s avonds aan te trekken. "Als we gaan eten", zegt hij.
Kortom : hij is net een puber die voor de eerste maal op vakantie gaat

Drie weken later is het zover!
Bompa heeft die nacht niet zo goed geslapen. Hij is al héél vroeg uit de veren.
De valiezen worden in de auto geladen, de frigobox voor onderweg is gevuld.
Bompa maakt het zich comfortabel op de achterbank. Hij heeft er helemaal zin in!

En weg zijn we … wij drieën, richting Frankrijk – naar "Lacappele-Marival".
en maar hopen dat we ginder toch 'iets' zullen terugvinden van vroeger, van de plekjes waar hij verbleef.
We duimen voor een weekje vol genieten, samen ontdekken, veel zien en gezellig samen-zijn.

De eerste stop is er eentje om te plassen en een stukje te eten.
Gewoon - langs de weg om niet al te veel tijd verliezen - eten we een boterhammetje.

Eens Parijs voorbij rijden we niet onmiddellijk naar onze bestemming. De rit gaat richting 'Limoges'.

We hebben nog een stop in petto en we zijn er zeker van dat het eerste, geplande bezoek voor hem al een voltreffer zal zijn.

 

Volgend deel : Met bompa naar het spookdorp 'Oradour-sur-Glane'