Met bompa naar het spookdorp 'Oradour-sur-Glane'

11 mei 2005 was voor bompa een dag om nooit te vergeten.

In vorig deel vertelde ik over de grote verrassing voor bompa.

We zijn nu op weg, richting Limoges. In die omgeving is ons eerste bezoek gepland.

'Oradour-sur-Glane'

Dit is een dorpje dat totaal verwoest werd. Het is net een spookdorp.
We zijn sterk onder de indruk als we met ons drieën wandelen door de ruïnes van Oradour-sur-Glane.
We bezoeken het Centre de la Mémoire en lezen er meer over dit dorp en de oorlog.

Op 10 juni 1944, vier dagen na  de landing van de geallieerden in Normandië, wordt een volledig dorp – 642 mensen in totaal – uitgemoord door een elitekorps van het Duitse leger. Dit Martelarendorp bestaat uit stukken zwartgeblakerde muur, een gedenkteken en een begraafplaats waar de stoffelijke resten van de slachtoffers van het nazisme een laatste rustplaats vonden.

Het geheel roept op tot een moment van bezinning.

Ik geef enkele foto’s van onze wandeling door de ruïnes.

In het Centre de la Mémoire is een permanente tentoonstelling over de opgang van het nazisme en die noodlottige dag.

Op volgend filmpje krijg je nog meer te zien:

http://www.youtube.com/watch?v=fKup4xOFKqs

uit wikipedia:

Het legeronderdeel dat de wraakactie uitvoerde
Het legeronderdeel stond onder bevel van generaal Lammerding, majoor Dickman, kapitein Kahn en luitenant Heinz Barth. Ook zouden Elzasser soldaten deel hebben uitgemaakt van deze divisie. Deze Franse soldaten zouden gedwongen zijn om deel uit te maken van Lammerdings elitetroepen.

De aanleiding
Waarschijnlijk was het bloedbad een wraakactie. Als aanleiding wordt wel de actie genoemd van het Franse verzet op 8 juni 1944. Toen werd in Saint-Junien, een plaatsje nabij Oradour, een spoorbrug opgeblazen. Hierbij werden twee Duitse soldaten gedood, waaronder SS-Sturmbannführer Helmut Kämpfe, die een persoonlijk vriend was van majoor Dickman, onder wiens bevel het regiment stond dat de massamoord in Oradour pleegde.
Uitvoering
De operatie vond plaats op zaterdag na 12.00 uur. De Duitse majoor Dickman bracht alles in paraatheid om richting Oradour te gaan. Zijn colonne arriveerde om 13.30 uur in Oradour. Binnen een half uur was het gehele dorp omsingeld en alle in- en uitgangen en toegangswegen werden afgesloten. Dickman richtte een boerderij in als commandopost, die tussen Oradour lag en het dorpje Bordes. Het in haast bedachte plan bleek koel en efficiënt. Als reden voor de overval werd een routinematige identiteitscontrole opgegeven, waartoe alle inwoners zich op het marktplein moesten verzamelen. Daarna werden mannen en vrouwen gescheiden. Rond 16.00 begon de executie met een ontploffing in het kerkgebouw waar de mensen zich hadden verzameld.

Herinnering
Ruïnes zijn nog steeds te zien in Oradour-sur-Glane
In de euforie van de geallieerde invasie en de daarop volgende vrede in mei 1945, is de tragedie van Oradour eigenlijk ongemerkt aan de wereld voorbijgegaan. Na het bloedbad van het Tsjechische dorp Lidice (10 juni 1942) in Tsjecho-Slowakije volgde een golf van sympathiebetuigingen, maar de slachtoffers van Oradour raakten lange tijd in de vergetelheid.

Centre de la Mémoire
Bij de ingang van het dorp is in 1999 een museum ingericht, het Centre de la Memoire. Het is een ondergronds museum. Wie de ingang van het museum passeert komt midden in het dorp weer bovengronds. Daar zijn alle ruïnes nog in de staat van na de verwoesting. Kleine plaquettes op de huizen geven aan of er een winkel, kapperszaak, garage of kledingatelier gevestigd was. Alles is zo gelaten zoals het de fatale dag is achtergelaten, inclusief de auto van de huisarts, die nog op het dorpsplein staat.

De Gaulle
Kort na de oorlog kwam Charles de Gaulle naar Oradour. Hij besliste dat de resten van het oude dorp de functie moesten verkrijgen van monument. Hij besloot tevens dat het nieuwe Oradour op een steenworp afstand weer opgebouwd zou worden. De resterende inwoners van Oradour woonden enige jaren in primitieve omstandigheden totdat het nieuwe Oradour in 1953 werd ingewijd. De regering besloot dat de bevolking van Oradour rouwkleding zou moeten dragen en dat het nieuwe Oradour ook deze sfeer moest uitademen. Oradour mocht alleen de grijze kleur hebben.

meer te bekijken op :

http://www.oradour.org

Dicht bij de ruïnes is een nieuw dorp ontstaan. De kerk met haar lichte glas-in-loodramen en de vierkante klokkentoren is verrassend modern.

Bompa gaat naar de souvenirwinkel. Hij komt terug en heeft 6 kaartjes van het dorp gekocht. Hij geeft ze mij en zegt : “hier, meiske, dan heb je een herinnering aan ons bezoek hier. Bedankt dat je mij ook hier bracht, maar de kaartjes zal jij langer kunnen bekijken dan ik”

Helemaal onder de indruk rijden we verder.

Via Limoges – Tulle – Aurillac rijden we richting Vic-sur-Cere.
Daar is het hotel waar we zullen verblijven.

Er is niet veel volk in het hotel, het is nog buiten seizoen.
Ik had gevraagd om bompa in een kamer dicht bij ons te hebben, liefst naast elkaar.
Maar, wat goed! Mijn man doet de deur open en er is een kleine hall.
Links en rechts is een kamer. Bompa is tevreden (en wij ook). We zitten ‘zogezegd’ bijeen maar toch een aparte kamer.

We pakken uit en bompa is aan een dutje toe.
Maar hij is weer 'zo' present om ’s avond te gaan eten. Hij heeft zelfs een nieuw hemd aangetrokken! Hij is 80 jaar, maar het is een plezier om ergens te gaan met hem. Hij geniet van lekker eten en houdt ervan om bij de mensen te zijn! Kortom, hij is 'jong van hart' en kent zijn wereld hoor – net of hij gaat elke week op restaurant.

Maar we hebben toch gelachen. Toen we naar de tafel geleid werden zei bompa heel ernstig : “Kijk eens nu, ze kennen mij hier! Er staat zelfs op de tafel een kaartje met mijn naam erop!”

Ja, niet moeilijk, alles was geboekt op mijn mans naam, ook een Thielens uiteraard. hahaha